عَنْ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ علیه السلام:
جُمِعَ الْخَیْرُ کُلُّهُ فِی ثَلَاثِ خِصَالٍ النَّظَرِ وَ السُّکُوتِ وَ الْکَلَامِ فَکُلُّ نَظَرٍ لَیْسَ فِیهِ اعْتِبَارٌ فَهُوَ سَهْوٌ وَ کُلُّ سُکُوتٍ لَیْسَ فِیهِ فِکْرَةٌ فَهُوَ غَفْلَةٌ وَ کُلُّ کَلَامٍ لَیْسَ فِیهِ ذِکْرٌ فَهُوَ لَغْوٌ فَطُوبَى لِمَنْ کَانَ نَظَرُهُ عِبْرَةً وَ سُکُوتُهُ فِکْرَةٌ وَ کَلَامُهُ ذِکْراً وَ بَکَى عَلَى خَطِیئَتِهِ وَ أَمِنَ النَّاسُ مِنْ شَرِّه
امام علی علیه السلام فرمود:
تمام خیر در سه خصلت گرد آمده است: نگریستن، لب فرو بستن و سخن گفتن. پس هر نگاهى که تهى از عبرت باشد بىتوجّهى است و سکوتى که خالى از اندیشه باشد بىخبرى است، و هر سخن عارى از یادآورى (ذکر) یاوه و چرند است (پوچ و بىنتیجه است)، پس خوشا به حال کسى که نگاهش مایهی عبرت است و سکوتش اندیشه و سخن گفتنش یادآورى و ذکر است و [نیز] بر گناهان [خود] بگرید، و مردم از شرّش در امان باشند.
تحف العقول ص215 و أمالی صدوق ص27 مجلس 8
قالَتْ فاطمة علیها السلام:
إنّی قَدِ اسْتَقْبَحْتُ ما یُصْنَعُ بِالنِّساءِ إنّهُ یُطْرَحُ عَلیَ الْمَرْئَةِ الثَّوبَ فَیَصِفُها لِمَنْ رَأی فَلا تَحْمِلینی عَلی سَریرٍ ظاهِرٍ اُسْتُرینی سَتَرَکِ اللّهُ مِنَ النّارِ
حضرت زهراء علیها السلام [در آخرین روزهای عمر پر برکتش ضمن وصیّتی به اسماء] فرمود: من بسیار زشت و زننده می دانم این را که پارچهای روی جنازهی زن بیاندازند پس حجم بدنش نمایان شود پس مرا بر تختی که اطرافش پوشیده نیست و مانع مشاهده دیگران نباشد قرار مده بلکه مرا در پوششی کامل[مانند تابوت] قرار بده، خداوند تو را از آتش جهنّم پوشیده و محفوظ دارد.
تهذیب الا حکام: ج 1، ص 429، کشف الغمّه: ج 2، ص 67، بحار:ج 43، ص 189،ح 1۹
عَنِ الإمامِ المجتبی علیه السلام:
مَنْ أَدَامَ الِاخْتِلَافَ إِلَى الْمَسْجِدِ أَصَابَ إِحْدَى ثَمَانٍ آیَةً مُحْکَمَةً وَ أَخاً مُسْتَفَاداً وَ عِلْماً مُسْتَطْرَفاً وَ رَحْمَةً مُنْتَظَرَةً وَ کَلِمَةً تَدُلُّهُ عَلَى الْهُدَى أَوْ تَرُدُّهُ عَنْ رَدًى وَ تَرْکَ الذُّنُوبِ حَیَاءً أَوْ خَشْیَةً
امام حسن مجتبی علیه السلام فرمود:
هر کس رفت و آمد به مساجد را ادامه دهد یکى از هشت امتیاز نصیبش مىشود: 1- نشانهاى استوار و محکم [در دین] 2- برادرى قابل استفاده 3- علمى کمیاب 4- امید رحمت 5 و 6- سخنى که موجب هدایتش شود یا از گمراهى بازش دارد. 7 و 8- ترک گناه یا از خجالت و یا از ترس [خداوند].
بحار الأنوار ج 75 ص 108
عَنِ الإمامِ المجتبی علیه السلام :
وَ قَالَ علیه السلام: هَلَاکُ النَّاسِ فِی ثَلَاثٍ: الْکِبْرِ وَ الْحِرْصِ وَ الْحَسَدِ. فَالْکِبْرُ هَلَاکُ الدِّینِ وَ بِهِ لُعِنَ إِبْلِیسُ، وَ الْحِرْصُ عَدُوُّ النَّفْسِ وَ بِهِ أُخْرِجَ آدَمُ مِنَ الْجَنَّةِ، وَ الْحَسَدُ رَائِدُ السُّوءِ وَ مِنْهُ قَتَلَ قَابِیلُ هَابِیلَ
امام حسن مجتبی علیه السلام فرمود:
هلاکت مردم در سه چیز است: کبر، حرص و حسد. کبر موجب نابودى دین است و به سبب کبر، شیطان ملعون شد؛ حرص، دشمن جان است و به سبب حرص، آدم از بهشت خارج گردید؛ حسد رهنماى بدیها است و به سبب رشک بود که قابیل هابیل را کشت.
بحار الأنوار ج 75 ص 111
سَأَلَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع عَنِ ابْنِهِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ ع فَقَالَ :
امیر المؤمنین علیه السّلام از فرزندش حسن علیه السّلام سؤال کرد:
[1]یَا بُنَیَّ مَا الْعَقْلُ؟ قَالَ : حِفْظُ قَلْبِکَ مَا اسْتَوْدَعْتَهُ
پسرم خرد چیست؟ گفت: آن که دل تو نگهدارنده چیزى باشد که در آن ودیعه نهادهاى
[2] قَالَ فَمَا الْحَزْمُ ؟ قَالَ : أَنْ تَنْتَظِرَ فُرْصَتَکَ وَ تُعَاجِلَ مَا أَمْکَنَکَ
فرمود: حزم (هوشیارى، دوراندیشى) چیست؟ گفت: این که منتظر فرصت باشى و هر چه براى تو امکان به دست آوردن آن هست بشتابی
[3] قَالَ فَمَا الْمَجْدُ ؟ قَالَ : حَمْلُ الْمَغَارِمِ وَ ابْتِنَاءُ الْمَکَارِمِ
پرسید: بزرگى کدام است؟ گفت: تحمل زیانها و به دست آوردن نیکىها.